കടലിന്റെ ആഴങ്ങളിൽ..

നേരം വെളുക്കുന്നതിന്റെ കലപില ശബ്ദങ്ങൾ ഉയർന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു. ബേസ്മെന്റിൽ വണ്ടി പാർക്ക് ചെയ്ത് ലിഫ്റ്റ് കയറി. മനസ്സ് വല്ലാതെ കലങ്ങിയിരുന്നു. നെഞ്ചിൽ ഒരു കനം തൂങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അതേ സമയം എന്തെല്ലാമോ ഭാരങ്ങൾ ഒഴിഞ്ഞും പോയിരിക്കുന്നു.

ഉറക്കക്ഷീണം ഉണ്ട്.. എന്നാലും ഉറങ്ങാൻ പറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. എന്തൊരു രാത്രിയായിരുന്നു കഴിഞ്ഞു പോയത്.

ലിഫ്റ്റ് ഫ്ലോറിലെത്തി. വിജനമായ ഇടനാഴി കടന്നുചെന്ന് വാതിൽ തുറക്കാൻ എനിക്ക് തോന്നിയതേ ഇല്ല. ഉള്ളിൽ ഭയപ്പെടുത്തുന്ന ഒരു ശൂന്യതയുണ്ട്. ഇന്നു വരെ ഒട്ടും ശല്യപ്പെടുത്താതിരുന്ന, ഞാനാസ്വദിച്ചുകൊണ്ടേ ഇരുന്ന ആ ശൂന്യതയെ ഇനി മുതൽ വേദനയോടെ.. ഹോ!

വാതിൽ തുറന്നു. ആ മുറിയിൽ, അല്ല, അപ്പാർട്ട്മെന്റ് നിറയെ, ഓർമ്മകളിൽ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന ഒരു വാസന നിറഞ്ഞിരുന്നു. അതു ചോരാതിരിക്കാൻ പെട്ടെന്നുതന്നെ വാതിൽ ചാരി.

കാലുകൾക്ക് ചലനമറ്റപോലെ. ഒറ്റരാത്രി കൊണ്ട് സ്വർഗ്ഗം വരെ പോയി, ഉടനെ ഭൂമിയിൽ മടങ്ങി വന്നപോലെ. കുറെ നേരം കണ്ണടച്ച് അതേ നില്പു നിന്നു.

മനസ്സൊന്നു തണുത്തപ്പോൾ ആദ്യം കണ്ടത് മേശപ്പുറത്ത് കിടന്നിരുന്ന ഒരു കൊറിയർ ആണ്. ഇന്നലെ കിട്ടിയപ്പോൾ തുറന്നു നോക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. ഫ്രം അഡ്രസ്സ് കണ്ടതേ ആകാംക്ഷാപൂർവ്വം തുറന്നു... ഇതെന്താ ലൈറ്റോ? ഓ!
അണ്ടർവാട്ടർ ഡൈവിങ് ഹെഡ്ലൈറ്റ് ആണ്.. ജർമ്മൻ മേഡ്.. ഒപ്പം ഒരു കുറിപ്പും..

Ram ,
Hope is everything. Talk freely. Tell her everything you wanted to say.
Best wishes for the reunion.
And do come soon, before the north east monsoon ruins the mood.

-Shantanu
Lakshadweep Diving Academy.