എന്‍റെ നാട്‌..!!Sunday, December 30, 2007
Friday, December 28, 2007
സ്റ്റാര്‍ട്ടിംഗ്‌ ട്രബിള്‍
2002 ലെ തെളിഞ്ഞ ഒരു വെള്ളിയാഴ്ച ദിവസം. ഞാന്‍ ബീയെസ്സീക്കു പഠിക്കുന്ന സുവര്‍ണ്ണകാലം. സ്ഥലം ഇടുക്കി ജില്ലയിലെ രാജകുമാരി എന്‍.എസ്‌.എസ്‌ കോളേജിനു മുന്നിലെ ബസ്സ്‌ സ്റ്റോപ്പ്‌. ആ ആഴ്ചയിലെ വായില്‍ നോട്ടവും തെറിവിളിയും ചീട്ടുകളിയും മറ്റു തരികിടകളുമൊക്കെ കഴിഞ്ഞു യൂണിഫോം ധാരികളായ ആണുങ്ങളും അവരുടെയെല്ലാം മനസ്സുകളില്‍ കുടുംബപരമായ പല റോളുകള്‍ വഹിക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങളും അടങ്ങുന്ന 17-21 പ്രായപരിധിയില്‍പ്പെടുന്ന വിദ്യാര്‍ത്ഥിസംഘം അവിടെ അക്ഷമരായി ബസ്സ്‌ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നു. നെടുംകണ്ടം-കട്ടപ്പന ഭാഗങ്ങളിലേക്കു പോകേണ്ടവര്‍ക്കു 2.45 pm നുള്ള സി.കെ.എസ്‌. ബസ്സ്‌ (KL 7 U 837) ആണു നോട്ടം. നെടുംകണ്ടം വരെ എസ്‌.റ്റി കിട്ടും, ഫ്രണ്ട്‌ലി സ്റ്റാഫ്‌, നല്ല കുഷ്യന്‍ സീറ്റ്‌, ബസില്‍ പാട്ടുപെട്ടിയും ഉണ്ട്‌. ആനന്ദലബ്ധിക്കിനിയെന്തു വേണം?
ഒരൊറ്റ പ്രശ്നം മാത്രം. രാജകുമാരിയില്‍ നിന്നു ബസ്സ്‌ പുറപ്പെട്ടാല്‍, പൂപ്പാറ എന്ന സ്ഥലത്തു ചെന്നു ഒരു 25 മിനിറ്റോളം വെയിറ്റിംഗ്‌ ഉണ്ട്‌. ഒരു കാലിച്ചായ കുടിക്കേണ്ടവര്‍ക്കു അതൊരു അനുഗ്രഹമാണെങ്കിലും, പൂപ്പാറ തമിഴ്‌നാടിന്‍റെ ഒരു ചെറിയ പതിപ്പ്‌ ആയിരുന്നതിനാലും ഞങ്ങളുടെ പതിവു വിനോദമായ കാനേഷുമാരി കണക്കെടുപ്പിന്‌ അവിടെ സ്കോപ്പ്‌ നന്നേ കുറവായിരുന്നതിനാലും പൊതുവെ ഈ വെയിറ്റിംഗ്‌ ആണുങ്ങള്‍ക്കു ഒരു ബോര്‍ ടൈം തന്നെ ആയിരുന്നു. ആകയാല്‍, 1 രൂപ മുടക്കി അല്ലെങ്കില്‍ ഓസി ഒരു ബൂമര്‍ ച്യുയിംഗ്‌ ഗം കൈക്കലാക്കി അതങ്ങനെ ചവച്ചോണ്ടു കത്തി വെക്കുകയാണു ഏക പോംവഴി.
അങ്ങനെ പതിവു പോലെ ഞങ്ങള്‍ പൂപ്പാറയിലെത്തി. കീപ്പിംഗ്‌ വെയിറ്റിംഗ്‌. സ്റ്റില്‍ ഇന്‍സൈഡ്‌ ദ്‌ ബസ്സ്‌.!
ഇനി ഞാന്‍ നമ്മുടെ ഗ്യാങ്ങിനെ ഒന്നു പരിചയപ്പെടുത്താം. ബ്രാക്കറ്റില്‍ ഇറങ്ങുന്ന സ്ഥലം. ഗ്യാങ്ങ്‌ ലീഡര്‍ സിജോ (നെടുംകണ്ടം), അനില്‍(നെടുംകണ്ടം), രൂപേഷ്‌(നെടുംകണ്ടം), ജോജി(നെടുംകണ്ടം), രാജേഷ്‌(നെടുംകണ്ടം), അരുണ്‍ അഥവാ കുട്ടന്‍ (നെടുംകണ്ടം), രതീഷ്‌ അഥവാ കുറുപ്പ്‌(നെടുംകണ്ടം) എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു ആ പട്ടിക.
കൂട്ടത്തില്‍ എല്ലാവരും തമാശുകളുടെ കാര്യത്തില്‍ ഒന്നിനൊന്നു മെച്ചം.! അങ്ങനെ നെടുംകണ്ടം സംഘം ബസ്സിന്‍റെ പിന്‍ഭാഗത്തെ രണ്ടു നിര സീറ്റുകള്‍ കയ്യടക്കി ഭരിക്കുന്നു. സമയം 3.20 കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്നെ കൂട്ടത്തിലെ പരമനിഷ്ക്കളങ്കനായ രൂപേഷിനു പോലും ക്ഷമ കെട്ടു.
രൂപേഷ്‌ (ആത്മഗതം-ഉച്ചത്തില്‍) : "ഈ ഡാഷ്‌ വണ്ടി എപ്പോളാടാവ്വേ ഒന്നു പോകുന്നത്‌..?"
എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളില്‍ ബസ്സ്‌ പോകാത്തതിന്‍റെ കെറുവ്‌ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പിന്നെ രൂപേഷിന്‍റെ സ്വതസിദ്ധമായ സ്റ്റാന്‍ഡേര്‍ഡ്‌ ഞങ്ങള്‍ക്കു അറിവുള്ളതാണല്ലോ. ഉദാ: ആയിടെ നമ്മുടെ കൊച്ചുകേരളത്തില്‍ എന്തോ ഒരു രാഷ്ട്രീയ കൊലപാതകം നടന്നപ്പോള്‍ മൂപ്പിലാന്‍ പിറ്റേന്നു ഭാരത ബന്ദ്‌ ആണെന്നു പ്രത്യാശിക്കുകയും അതിന്‍റെ ന്യായീകരണമായി കേരളത്തിന്‍റെ ഒരു പ്രശ്നമെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതു ഇന്ത്യയുടെ പ്രശ്നമാണെന്നു ധീരോദാരം പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തയാളാണ്‌. ആ പാവത്തിനോട്‌ ഞങ്ങള്‍ എന്തു പറയാന്‍? ബസ്സില്‍ മറ്റ്‌ ആള്‍ക്കാരും ഉണ്ടല്ലോ.
പക്ഷെ നമ്മുടെ ജോജി(ബീബിയേയ്ക്കു പഠിക്കുന്നു, ഒരു പാവം ദന്തിസ്റ്റിന്‍റെ മകന്‍, വെളിവു തീരെ കുറവ്‌, പോരാത്തതിനു നാക്കു ശരിക്കു വളച്ചും തിരിച്ചും ഉച്ചരിക്കേണ്ടതായിട്ടുള്ള ചില മലയാള അക്ഷരങ്ങളുമായി ഒരല്‍പ്പം ശത്രുതയും) , ടിയാനു ജാതക ദോഷം കൊണ്ട്‌ അപ്പോള്‍ പ്രതികരിക്കാതെയിരിക്കാന്‍ ആവുമായിരുന്നില്ല.
രൂപേഷിന്‍റെ ചോദ്യം വന്നു, ഒരു സെക്കന്‍റു കഴിഞ്ഞില്ല, വന്നൂ ജോജിയുടെ ആശ്വാസവചനം: "അതേയ്‌.. വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ ചെയ്താലേ പോകത്തുള്ളൂടാ.."
ജോജി പൊതുവെ അല്‍പ്പം ഒച്ച കൂടുതലുള്ള ഇനമായിരുന്നിട്ടും ഈ വാചകം ഉറക്കെ പറഞ്ഞതിനു കാരണം പലതാണ്‌. ഒന്ന്‌- മുന്‍ഭാഗത്തിരിക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കണം, രണ്ട്‌- രൂപേഷ്‌ ചമ്മണം, മൂന്ന്‌-തന്‍റെ അവസരോചിതമായ തമാശ കേട്ട്‌ ബസ്സിലുള്ള എല്ലാവരും ചിരിക്കണം... പതിനെട്ടു വയസ്സുള്ള ഏതൊരു ആണിനും തോന്നാവുന്ന സ്വാര്‍ഥത നിറഞ്ഞ ഒരു കുരുതിബലി..!
മനസ്സിലുദ്ദേശിച്ച വാചകം ജോജി വെച്ചങ്ങു കീറി. 'ദൈവത്തിന്‍ മനമാരു കണ്ടു' എന്നു ചോദിച്ചതുപോലെ ചമ്മിയതു ജോജി തന്നെയാണെന്നതൊഴിച്ചാല്‍ ബാക്കിയെല്ലാം പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും ജോറായി. ചിരിക്കാന്‍ പെണ്ണുങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല, എല്ലാ യാത്രക്കാരും ആത്മാര്‍ഥമായിത്തന്നെ സഹകരിച്ചു.
കാരണം വായില്‍ നിന്നു വീണ വാക്യം ഇങ്ങനെയായിരുന്നു: "അതേയ്‌.. വണ്ടി ഷാട്ട്‌ ചെയ്താലേ പോകത്തുള്ളൂടാ..!!!!"
പിന്‍കുറിപ്പ്‌: ജോജിയുടെ വായില്‍ ച്യൂയിംഗ്‌ ഗം ഇല്ലായിരുന്നു.
ഒരൊറ്റ പ്രശ്നം മാത്രം. രാജകുമാരിയില്‍ നിന്നു ബസ്സ്‌ പുറപ്പെട്ടാല്‍, പൂപ്പാറ എന്ന സ്ഥലത്തു ചെന്നു ഒരു 25 മിനിറ്റോളം വെയിറ്റിംഗ്‌ ഉണ്ട്‌. ഒരു കാലിച്ചായ കുടിക്കേണ്ടവര്‍ക്കു അതൊരു അനുഗ്രഹമാണെങ്കിലും, പൂപ്പാറ തമിഴ്‌നാടിന്‍റെ ഒരു ചെറിയ പതിപ്പ്‌ ആയിരുന്നതിനാലും ഞങ്ങളുടെ പതിവു വിനോദമായ കാനേഷുമാരി കണക്കെടുപ്പിന്‌ അവിടെ സ്കോപ്പ്‌ നന്നേ കുറവായിരുന്നതിനാലും പൊതുവെ ഈ വെയിറ്റിംഗ്‌ ആണുങ്ങള്‍ക്കു ഒരു ബോര്‍ ടൈം തന്നെ ആയിരുന്നു. ആകയാല്‍, 1 രൂപ മുടക്കി അല്ലെങ്കില്‍ ഓസി ഒരു ബൂമര്‍ ച്യുയിംഗ്‌ ഗം കൈക്കലാക്കി അതങ്ങനെ ചവച്ചോണ്ടു കത്തി വെക്കുകയാണു ഏക പോംവഴി.
അങ്ങനെ പതിവു പോലെ ഞങ്ങള്‍ പൂപ്പാറയിലെത്തി. കീപ്പിംഗ്‌ വെയിറ്റിംഗ്‌. സ്റ്റില്‍ ഇന്‍സൈഡ്‌ ദ്‌ ബസ്സ്‌.!
ഇനി ഞാന്‍ നമ്മുടെ ഗ്യാങ്ങിനെ ഒന്നു പരിചയപ്പെടുത്താം. ബ്രാക്കറ്റില്‍ ഇറങ്ങുന്ന സ്ഥലം. ഗ്യാങ്ങ്‌ ലീഡര്‍ സിജോ (നെടുംകണ്ടം), അനില്‍(നെടുംകണ്ടം), രൂപേഷ്‌(നെടുംകണ്ടം), ജോജി(നെടുംകണ്ടം), രാജേഷ്‌(നെടുംകണ്ടം), അരുണ്‍ അഥവാ കുട്ടന്‍ (നെടുംകണ്ടം), രതീഷ്‌ അഥവാ കുറുപ്പ്‌(നെടുംകണ്ടം) എന്നിങ്ങനെ പോകുന്നു ആ പട്ടിക.
കൂട്ടത്തില്‍ എല്ലാവരും തമാശുകളുടെ കാര്യത്തില്‍ ഒന്നിനൊന്നു മെച്ചം.! അങ്ങനെ നെടുംകണ്ടം സംഘം ബസ്സിന്‍റെ പിന്‍ഭാഗത്തെ രണ്ടു നിര സീറ്റുകള്‍ കയ്യടക്കി ഭരിക്കുന്നു. സമയം 3.20 കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ തന്നെ കൂട്ടത്തിലെ പരമനിഷ്ക്കളങ്കനായ രൂപേഷിനു പോലും ക്ഷമ കെട്ടു.
രൂപേഷ്‌ (ആത്മഗതം-ഉച്ചത്തില്‍) : "ഈ ഡാഷ്‌ വണ്ടി എപ്പോളാടാവ്വേ ഒന്നു പോകുന്നത്‌..?"
എല്ലാവരുടെയും ഉള്ളില്‍ ബസ്സ്‌ പോകാത്തതിന്‍റെ കെറുവ്‌ ഉണ്ടായിരുന്നതിനാല്‍ ആരും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പിന്നെ രൂപേഷിന്‍റെ സ്വതസിദ്ധമായ സ്റ്റാന്‍ഡേര്‍ഡ്‌ ഞങ്ങള്‍ക്കു അറിവുള്ളതാണല്ലോ. ഉദാ: ആയിടെ നമ്മുടെ കൊച്ചുകേരളത്തില്‍ എന്തോ ഒരു രാഷ്ട്രീയ കൊലപാതകം നടന്നപ്പോള്‍ മൂപ്പിലാന്‍ പിറ്റേന്നു ഭാരത ബന്ദ്‌ ആണെന്നു പ്രത്യാശിക്കുകയും അതിന്‍റെ ന്യായീകരണമായി കേരളത്തിന്‍റെ ഒരു പ്രശ്നമെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അതു ഇന്ത്യയുടെ പ്രശ്നമാണെന്നു ധീരോദാരം പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്തയാളാണ്‌. ആ പാവത്തിനോട്‌ ഞങ്ങള്‍ എന്തു പറയാന്‍? ബസ്സില്‍ മറ്റ്‌ ആള്‍ക്കാരും ഉണ്ടല്ലോ.
പക്ഷെ നമ്മുടെ ജോജി(ബീബിയേയ്ക്കു പഠിക്കുന്നു, ഒരു പാവം ദന്തിസ്റ്റിന്‍റെ മകന്‍, വെളിവു തീരെ കുറവ്‌, പോരാത്തതിനു നാക്കു ശരിക്കു വളച്ചും തിരിച്ചും ഉച്ചരിക്കേണ്ടതായിട്ടുള്ള ചില മലയാള അക്ഷരങ്ങളുമായി ഒരല്‍പ്പം ശത്രുതയും) , ടിയാനു ജാതക ദോഷം കൊണ്ട്‌ അപ്പോള്‍ പ്രതികരിക്കാതെയിരിക്കാന്‍ ആവുമായിരുന്നില്ല.
രൂപേഷിന്‍റെ ചോദ്യം വന്നു, ഒരു സെക്കന്‍റു കഴിഞ്ഞില്ല, വന്നൂ ജോജിയുടെ ആശ്വാസവചനം: "അതേയ്‌.. വണ്ടി സ്റ്റാര്‍ട്ട്‌ ചെയ്താലേ പോകത്തുള്ളൂടാ.."
ജോജി പൊതുവെ അല്‍പ്പം ഒച്ച കൂടുതലുള്ള ഇനമായിരുന്നിട്ടും ഈ വാചകം ഉറക്കെ പറഞ്ഞതിനു കാരണം പലതാണ്‌. ഒന്ന്‌- മുന്‍ഭാഗത്തിരിക്കുന്ന പെണ്ണുങ്ങള്‍ കേള്‍ക്കണം, രണ്ട്‌- രൂപേഷ്‌ ചമ്മണം, മൂന്ന്‌-തന്‍റെ അവസരോചിതമായ തമാശ കേട്ട്‌ ബസ്സിലുള്ള എല്ലാവരും ചിരിക്കണം... പതിനെട്ടു വയസ്സുള്ള ഏതൊരു ആണിനും തോന്നാവുന്ന സ്വാര്‍ഥത നിറഞ്ഞ ഒരു കുരുതിബലി..!
മനസ്സിലുദ്ദേശിച്ച വാചകം ജോജി വെച്ചങ്ങു കീറി. 'ദൈവത്തിന്‍ മനമാരു കണ്ടു' എന്നു ചോദിച്ചതുപോലെ ചമ്മിയതു ജോജി തന്നെയാണെന്നതൊഴിച്ചാല്‍ ബാക്കിയെല്ലാം പ്രതീക്ഷിച്ചതിലും ജോറായി. ചിരിക്കാന്‍ പെണ്ണുങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല, എല്ലാ യാത്രക്കാരും ആത്മാര്‍ഥമായിത്തന്നെ സഹകരിച്ചു.
കാരണം വായില്‍ നിന്നു വീണ വാക്യം ഇങ്ങനെയായിരുന്നു: "അതേയ്‌.. വണ്ടി ഷാട്ട്‌ ചെയ്താലേ പോകത്തുള്ളൂടാ..!!!!"
പിന്‍കുറിപ്പ്‌: ജോജിയുടെ വായില്‍ ച്യൂയിംഗ്‌ ഗം ഇല്ലായിരുന്നു.
Thursday, December 27, 2007
താരയുടെ ഗൂഗ്ലിംഗ്‌
ഇന്ത്യയും ഓസ്ട്രേലിയയും തമ്മിലുള്ള അഞ്ചാമത്തെ വണ്‍ ഡേ ക്രിക്കറ്റ്‌ മാച്ച്‌ നടക്കുന്ന ദിവസം. അറുബോറന്‍ പണിക്കിടയില്‍ ഞങ്ങള്‍ പാവങ്ങള്‍ ഇരുന്നു ഞെളിപിരി കൊള്ളുകയാണ്‌; ക്രിക്കറ്റ്‌ ജ്വരം മൂത്ത്‌. സമയം കൃത്യം 2.30 p.m. ക്രിക്കറ്റിനെച്ചൊല്ലി ആധി പിടിക്കേണ്ട ആവശ്യമൊന്നും ഞങ്ങള്‍ക്കില്ല എന്നുള്ള വിശ്വാസക്കരായ കുറേ പേര്‍ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലും ഉണ്ട്‌. ഓഫീസിലല്ലേ, ടിവി കാണാന്‍ വല്ലോം പറ്റുവോ?
നമ്മുടെ ഡേവ്‌, തിരുവല്ലാക്കാരന്‍ അച്ചായന്‍, ശുദ്ധ തോന്ന്യാസി, നാക്കിനു ലൈസന്‍സ്‌ തീരെയില്ലാത്തവന്‍, രക്തത്തിനു നിറം നല്‍കുന്ന വര്‍ണ്ണവസ്തു ഏതാ എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ ബൗളിംഗ്‌ ആണെന്നു പറയുന്നത്ര ക്രിക്കറ്റ്‌ പ്രേമി, രംഗപ്രവേശം ചെയ്യുന്നു. അടുത്തുള്ള സീറ്റില്‍ ഇരിക്കുന്നത്‌ ലലനാമണി താര. സ്വദേശം തിരുവന്തോരം തന്നെ. ഇടയ്ക്കൊക്കെ ശുദ്ധ മണ്ടത്തരം വിളമ്പും എന്നതൊഴിച്ചാല്‍ ആളു പാവം.
ഡേവ്‌ തിരക്കിട്ടു താരയെ സമീപിക്കുന്നു.
"ആ, അതേയ്‌, ആര്‍ക്കാ താരേ ടോസ്സ്‌?"
"വാ, എനിക്കറിഞ്ഞു കൂട..."
"ഹാഹ്‌.. നെറ്റ്‌ എടുത്തു നോക്കെന്നേ.."
"മന്ദബുദ്ധി..!!എനിക്കു സൈറ്റിന്റെ പേരൊന്നും അറിഞ്ഞു കൂടാ.." താര അവളുടെ സൈബര്‍ വിജ്ഞാനം വെളിപ്പെടുത്തി.
ഡേവ്‌ വിടാന്‍ ഭാവമില്ല. "ഗൂഗിള്‍ അല്ലേ ഒള്ളത്‌? എടുത്തു ടൈപ്പ്‌ ചെയ്തു നോക്കെന്ന്‌..."
പാവം താര. ഊരുതെണ്ടിയുടെ ഓട്ടക്കീശയിലെന്തുണ്ട്‌ എന്നു ചോദിച്ചതു പോലെ, ഇന്‍റര്‍നെറ്റിനെക്കുറിച്ചും അതിലുപരി ക്രിക്കറ്റിനെക്കുറിച്ചും വെല്യ അവഗാഹമൊന്നുമില്ലാത്ത താര, പതുക്കെ google.com തുറന്നു വെച്ചു. ഇടത്തോട്ടും വലത്തോട്ടും ഒന്നു പാളി നോക്കി. എന്നിട്ടു സാവധാനം റ്റൈപ്പ്‌ ചെയ്തു: "who won the toss?". എന്നിട്ട്‌ എട്ടു ദിക്കും പൊട്ടുമാറുച്ചത്തില്‍ എന്‍റര്‍ കീയില്‍ വലതു കൈ ലാന്‍റ്‌ ചെയ്യിച്ചു.
പാവം google!! താരയുടെ മനോഗതം മനസ്സിലാക്കാന്‍ തക്ക വികാസം ടെക്നോളജിക്കു 2007ലും കൈവരിക്കാനായിട്ടില്ല എന്ന സത്യം ഡേവ്‌ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, താര അറിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും!
അന്വേഷിക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ച കാര്യവുമായി പുലബന്ധം പോലുമില്ലാത്ത വിവരങ്ങള്‍ ലക്ഷക്കണക്കിനു മോണിറ്ററില്‍ തെളിഞ്ഞതു കണ്ട് നിസ്സംഗഭാവവുമായി താര ഇരുന്നെങ്കിലും ബാക്കിയുള്ളവര്‍ സര്‍വ്വം മറന്നു പൊട്ടിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു..!
നമ്മുടെ ഡേവ്‌, തിരുവല്ലാക്കാരന്‍ അച്ചായന്‍, ശുദ്ധ തോന്ന്യാസി, നാക്കിനു ലൈസന്‍സ്‌ തീരെയില്ലാത്തവന്‍, രക്തത്തിനു നിറം നല്‍കുന്ന വര്‍ണ്ണവസ്തു ഏതാ എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ ബൗളിംഗ്‌ ആണെന്നു പറയുന്നത്ര ക്രിക്കറ്റ്‌ പ്രേമി, രംഗപ്രവേശം ചെയ്യുന്നു. അടുത്തുള്ള സീറ്റില്‍ ഇരിക്കുന്നത്‌ ലലനാമണി താര. സ്വദേശം തിരുവന്തോരം തന്നെ. ഇടയ്ക്കൊക്കെ ശുദ്ധ മണ്ടത്തരം വിളമ്പും എന്നതൊഴിച്ചാല്‍ ആളു പാവം.
ഡേവ്‌ തിരക്കിട്ടു താരയെ സമീപിക്കുന്നു.
"ആ, അതേയ്‌, ആര്‍ക്കാ താരേ ടോസ്സ്‌?"
"വാ, എനിക്കറിഞ്ഞു കൂട..."
"ഹാഹ്‌.. നെറ്റ്‌ എടുത്തു നോക്കെന്നേ.."
"മന്ദബുദ്ധി..!!എനിക്കു സൈറ്റിന്റെ പേരൊന്നും അറിഞ്ഞു കൂടാ.." താര അവളുടെ സൈബര്‍ വിജ്ഞാനം വെളിപ്പെടുത്തി.
ഡേവ്‌ വിടാന്‍ ഭാവമില്ല. "ഗൂഗിള്‍ അല്ലേ ഒള്ളത്‌? എടുത്തു ടൈപ്പ്‌ ചെയ്തു നോക്കെന്ന്‌..."
പാവം താര. ഊരുതെണ്ടിയുടെ ഓട്ടക്കീശയിലെന്തുണ്ട്‌ എന്നു ചോദിച്ചതു പോലെ, ഇന്‍റര്‍നെറ്റിനെക്കുറിച്ചും അതിലുപരി ക്രിക്കറ്റിനെക്കുറിച്ചും വെല്യ അവഗാഹമൊന്നുമില്ലാത്ത താര, പതുക്കെ google.com തുറന്നു വെച്ചു. ഇടത്തോട്ടും വലത്തോട്ടും ഒന്നു പാളി നോക്കി. എന്നിട്ടു സാവധാനം റ്റൈപ്പ്‌ ചെയ്തു: "who won the toss?". എന്നിട്ട്‌ എട്ടു ദിക്കും പൊട്ടുമാറുച്ചത്തില്‍ എന്‍റര്‍ കീയില്‍ വലതു കൈ ലാന്‍റ്‌ ചെയ്യിച്ചു.
പാവം google!! താരയുടെ മനോഗതം മനസ്സിലാക്കാന്‍ തക്ക വികാസം ടെക്നോളജിക്കു 2007ലും കൈവരിക്കാനായിട്ടില്ല എന്ന സത്യം ഡേവ്‌ തിരിച്ചറിഞ്ഞു, താര അറിഞ്ഞില്ലെങ്കിലും!
അന്വേഷിക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ച കാര്യവുമായി പുലബന്ധം പോലുമില്ലാത്ത വിവരങ്ങള്‍ ലക്ഷക്കണക്കിനു മോണിറ്ററില്‍ തെളിഞ്ഞതു കണ്ട് നിസ്സംഗഭാവവുമായി താര ഇരുന്നെങ്കിലും ബാക്കിയുള്ളവര്‍ സര്‍വ്വം മറന്നു പൊട്ടിച്ചിരിക്കുകയായിരുന്നു..!
Friday, December 21, 2007
Precious Pearls
It was a fresh Wednesday. I felt odd. I mean, even being a bright student and a notable presence in the high school class, I felt some hang which tempted me to be away from the class. I didn’t know why. And silence was all over there. It was just 9 am, when my mother and I were alone at the home. We moved out of the house after a simple breakfast for getting some grass for the cattle. We went on with the job in the farm next to our‘s. The sun was just leaving the silver rays over the green valley.
Down the hill, then, a fat man appeared asking what we were doing with the plants. When he got our face, unexpectedly these words whooshed to our ears, “Hey, there was a phone message. Your grandmother passed away this morning…!”
Oh God! I took in the fact with all the pain and sense of loss. No tear fell down from my eyes. And nature did it for me in that afternoon like never before. Then like the raindrops the whole village came to home following the pale, unpleasantly cold body of my ever best mentor. She made a lot of effort to keep me a boy who still feels the warmth of her love and turns tearful while typing in this.
Memories are precious pearls; neither can be purchased, nor sold out, and sometimes their entire glaze cannot be showcased.
Down the hill, then, a fat man appeared asking what we were doing with the plants. When he got our face, unexpectedly these words whooshed to our ears, “Hey, there was a phone message. Your grandmother passed away this morning…!”
Oh God! I took in the fact with all the pain and sense of loss. No tear fell down from my eyes. And nature did it for me in that afternoon like never before. Then like the raindrops the whole village came to home following the pale, unpleasantly cold body of my ever best mentor. She made a lot of effort to keep me a boy who still feels the warmth of her love and turns tearful while typing in this.
Memories are precious pearls; neither can be purchased, nor sold out, and sometimes their entire glaze cannot be showcased.
Thursday, December 20, 2007
എക്സ്റ്റെന്‍ഷന്‍ നമ്പര്‍
അങ്ങനെ ഞാനും ബാംഗ്ലൂരിലെ പല സഹസ്രം വരുന്ന അടിപൊളി യുവത്വത്തിന്‍റെ പ്രതീകമായ സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ എഞ്ചിനീയര്‍ എന്ന ഗണത്തില്‍ ഒരുവനായി 2007 ജുലയ്‌ മാസം ജോയിന്‍ ചെയ്തു.
ക്യുബിക്കിള്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞു ചതുരക്കൂടില്‍ എനിക്കു കിട്ടിയ സുഹൃത്താണു സിബി. മലയാളിയാണെങ്കിലും ജീവിതമൊക്കെ ഭാരതത്തിന്‍റെ വടക്കന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ജീവിച്ചതു കൊണ്ടു കേരളവുമായി ആശാനു കാര്യമായ ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നിരുന്നാലും "മല്ലൂസ്‌" എന്ന ഗ്യാങ്ങില്‍ പെടുത്താമായിരുന്നതു കൊണ്ടു തുടക്കത്തില്‍ തന്നെ ഞങ്ങള്‍ വെല്യ ദോസ്തുക്കള്‍ ആയി.
അങ്ങനെയിരിക്കെ കമ്പനിയുടെ ട്രെയിനിംഗ്‌ സെന്‍ററില്‍ നിന്നും പുതുതായി ട്രെയിനിംഗ്‌ കഴിഞ്ഞു ഒരു പയലു വന്നു ചാടി, ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക്‌. കഥാപാത്രത്തിന്‍റെ പേരു തമിഴ്‌ശെല്‍വന്‍.
ആളെ ഇപ്പോള്‍ എങ്ങനെയാ ഒന്നു വര്‍ണ്ണിക്കുക? ആറടിയിലേറെ പൊക്കം. അതിനൊത്ത വണ്ണം. പതിവിനു വിരുദ്ധമായി വെളുത്ത തൊലി. ക്ലീന്‍ ഷേവ്‌ ചെയ്ത മുഖം. കട്ടി ഫ്രെയിം ഉള്ള കണ്ണട. വെയര്‍ (എവിടെ) എന്ന വാക്കിനു വയര്‍ എന്നുള്ള ഉച്ചാരണം. ഒരു പത്തു തൊണ്ണൂറ്റഞ്ചു കിലോ ഭാരം. ഇത്രയൊക്കെയായാല്‍ തമിഴ്‌ശെല്‍വന്‍ ആയി. തമിഴ്‌ശെല്‍വന്‍ വന്ന പാടെ മൂപ്പര്‍ക്ക്‌ ഒരു പേരു വീണു. കോര്‍ ഗൈ. കാരണം മൂപ്പര്‍ ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരും കൂടി നിരന്നിരുന്നു കുളമാക്കുന്ന സോഫ്റ്റ്‌വെയറിന്‍റെ മൂത്ത ട്രെയിനിങ്‌ ആയ കോര്‍ ട്രെയിനിങ്ങും കഴിഞ്ഞു വന്ന കക്ഷിയാണ്‌. ആംഗലേയവല്‍ക്കരിച്ച്‌ ഞങ്ങള്‍ അവനെ തമിള്‍ എന്നും വിളിച്ചു. അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലെ ടെക്നിക്കലി സൗണ്ട്‌ ആയ വിദ്വാന്‍ ആയി മാറി ടി അഴകിയ (ഭീമാകാരനായ) തമിഴ്‌ മകന്‍.
അത്തരുണത്തില്‍ തന്നെയാണു സിബി വളരെക്കാലം കൂടി നാട്ടിലേക്ക്‌ (എന്നു വച്ചാല്‍ താമസം അങ്ങു നാസിക്കിലാണേ) ഒരു ആഴ്ച്ചത്തെ ലീവില്‍ പോയത്‌. അപ്പോള്‍ താല്‍ക്കാലികമായി നമ്മുടെ തമിള്‍ സിബിയുടെ സീറ്റില്‍ ഉപവിഷ്ടനായി.
ആദ്യമായി ഒരു പണിസ്ഥലം കിട്ടിയതിന്‍റെ ചൂടിലാവണം പുള്ളി സിബിയുടേതെന്നു പറയാവുന്ന എക്സ്റ്റെന്‍ഷന്‍ നമ്പര്‍ സ്വന്തം സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കൊക്കെ അങ്ങു കൊടുത്തു. സ്വാഭാവികം മാത്രം. അങ്ങനെ സിബിയുടെ സീറ്റില്‍ തമിള്‍ വിളയാട്ടം ഒരാഴ്ച്ച കമ്പ്ലീറ്റ്‌ ചെയ്യുന്ന അവസരത്തിങ്കല്‍ ലീവു കഴിഞ്ഞു ടിയാന്‍ വന്നു ചേരുകയും തമിള്‍ തല്‍സ്ഥാനത്തു നിന്നും ഔട്ട്‌ ആകുകയും ചെയ്തു.
സിബിച്ചേട്ടന്‍ വന്നു, പണി മുറ പോലെ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ പോകവേ തമിളിന്‍റെ കൂട്ടുകാരുടെ കാളുകള്‍ ഒന്നൊന്നായി സിബിക്കു കിട്ടിത്തുടങ്ങി.
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിള്‍..?"
"സോറി, ഇറ്റ്സ്‌ സിബി ഹിയര്‍"
...
വീണ്ടും,
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിഴ്സെല്‍വന്‍..?"
"സോറി, ഇറ്റ്സ്‌ സിബി യാര്‍, തമിള്‍ ഇസ്‌ സിറ്റിംഗ്‌ അറ്റ്‌ സം അദര്‍ പ്ലേസ്‌..."
ഒന്നു രണ്ടു ദിവസമായപ്പൊളേക്കും സിബി മടുത്തു തുടങ്ങി.
ദേ, പിന്നേം വരുന്നു...
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിള്‍..?"
"സോറി, തമിള്‍ ഹാസ്‌ ചേഞ്ച്‌ഡ്‌ ഹിസ്‌ ക്യൂബ്‌..."
അപ്പോള്‍ ദേ വീണ്ടും...
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിള്‍..?"
രണ്ടു ദിവസമായി തുടരുന്ന തൊല്ല. സിബിയുടെ എല്ലാ പിടിയും വിട്ടു...!!
എന്നിട്ടു പുള്ളി വളരെ കൂള്‍ ആയി പറഞ്ഞു :
"നോ..! ഐ ആം മലയാളം..!"
ആഫ്റ്റര്‍ ദാറ്റ്‌, നോ പ്രോബ്ലം..!
ക്യുബിക്കിള്‍ എന്നറിയപ്പെടുന്ന കുഞ്ഞു ചതുരക്കൂടില്‍ എനിക്കു കിട്ടിയ സുഹൃത്താണു സിബി. മലയാളിയാണെങ്കിലും ജീവിതമൊക്കെ ഭാരതത്തിന്‍റെ വടക്കന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ ജീവിച്ചതു കൊണ്ടു കേരളവുമായി ആശാനു കാര്യമായ ബന്ധം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്നിരുന്നാലും "മല്ലൂസ്‌" എന്ന ഗ്യാങ്ങില്‍ പെടുത്താമായിരുന്നതു കൊണ്ടു തുടക്കത്തില്‍ തന്നെ ഞങ്ങള്‍ വെല്യ ദോസ്തുക്കള്‍ ആയി.
അങ്ങനെയിരിക്കെ കമ്പനിയുടെ ട്രെയിനിംഗ്‌ സെന്‍ററില്‍ നിന്നും പുതുതായി ട്രെയിനിംഗ്‌ കഴിഞ്ഞു ഒരു പയലു വന്നു ചാടി, ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലേക്ക്‌. കഥാപാത്രത്തിന്‍റെ പേരു തമിഴ്‌ശെല്‍വന്‍.
ആളെ ഇപ്പോള്‍ എങ്ങനെയാ ഒന്നു വര്‍ണ്ണിക്കുക? ആറടിയിലേറെ പൊക്കം. അതിനൊത്ത വണ്ണം. പതിവിനു വിരുദ്ധമായി വെളുത്ത തൊലി. ക്ലീന്‍ ഷേവ്‌ ചെയ്ത മുഖം. കട്ടി ഫ്രെയിം ഉള്ള കണ്ണട. വെയര്‍ (എവിടെ) എന്ന വാക്കിനു വയര്‍ എന്നുള്ള ഉച്ചാരണം. ഒരു പത്തു തൊണ്ണൂറ്റഞ്ചു കിലോ ഭാരം. ഇത്രയൊക്കെയായാല്‍ തമിഴ്‌ശെല്‍വന്‍ ആയി. തമിഴ്‌ശെല്‍വന്‍ വന്ന പാടെ മൂപ്പര്‍ക്ക്‌ ഒരു പേരു വീണു. കോര്‍ ഗൈ. കാരണം മൂപ്പര്‍ ഞങ്ങള്‍ എല്ലാവരും കൂടി നിരന്നിരുന്നു കുളമാക്കുന്ന സോഫ്റ്റ്‌വെയറിന്‍റെ മൂത്ത ട്രെയിനിങ്‌ ആയ കോര്‍ ട്രെയിനിങ്ങും കഴിഞ്ഞു വന്ന കക്ഷിയാണ്‌. ആംഗലേയവല്‍ക്കരിച്ച്‌ ഞങ്ങള്‍ അവനെ തമിള്‍ എന്നും വിളിച്ചു. അങ്ങനെ ഞങ്ങളുടെ ഇടയിലെ ടെക്നിക്കലി സൗണ്ട്‌ ആയ വിദ്വാന്‍ ആയി മാറി ടി അഴകിയ (ഭീമാകാരനായ) തമിഴ്‌ മകന്‍.
അത്തരുണത്തില്‍ തന്നെയാണു സിബി വളരെക്കാലം കൂടി നാട്ടിലേക്ക്‌ (എന്നു വച്ചാല്‍ താമസം അങ്ങു നാസിക്കിലാണേ) ഒരു ആഴ്ച്ചത്തെ ലീവില്‍ പോയത്‌. അപ്പോള്‍ താല്‍ക്കാലികമായി നമ്മുടെ തമിള്‍ സിബിയുടെ സീറ്റില്‍ ഉപവിഷ്ടനായി.
ആദ്യമായി ഒരു പണിസ്ഥലം കിട്ടിയതിന്‍റെ ചൂടിലാവണം പുള്ളി സിബിയുടേതെന്നു പറയാവുന്ന എക്സ്റ്റെന്‍ഷന്‍ നമ്പര്‍ സ്വന്തം സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കൊക്കെ അങ്ങു കൊടുത്തു. സ്വാഭാവികം മാത്രം. അങ്ങനെ സിബിയുടെ സീറ്റില്‍ തമിള്‍ വിളയാട്ടം ഒരാഴ്ച്ച കമ്പ്ലീറ്റ്‌ ചെയ്യുന്ന അവസരത്തിങ്കല്‍ ലീവു കഴിഞ്ഞു ടിയാന്‍ വന്നു ചേരുകയും തമിള്‍ തല്‍സ്ഥാനത്തു നിന്നും ഔട്ട്‌ ആകുകയും ചെയ്തു.
സിബിച്ചേട്ടന്‍ വന്നു, പണി മുറ പോലെ തുടങ്ങി. അങ്ങനെ പോകവേ തമിളിന്‍റെ കൂട്ടുകാരുടെ കാളുകള്‍ ഒന്നൊന്നായി സിബിക്കു കിട്ടിത്തുടങ്ങി.
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിള്‍..?"
"സോറി, ഇറ്റ്സ്‌ സിബി ഹിയര്‍"
...
വീണ്ടും,
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിഴ്സെല്‍വന്‍..?"
"സോറി, ഇറ്റ്സ്‌ സിബി യാര്‍, തമിള്‍ ഇസ്‌ സിറ്റിംഗ്‌ അറ്റ്‌ സം അദര്‍ പ്ലേസ്‌..."
ഒന്നു രണ്ടു ദിവസമായപ്പൊളേക്കും സിബി മടുത്തു തുടങ്ങി.
ദേ, പിന്നേം വരുന്നു...
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിള്‍..?"
"സോറി, തമിള്‍ ഹാസ്‌ ചേഞ്ച്‌ഡ്‌ ഹിസ്‌ ക്യൂബ്‌..."
അപ്പോള്‍ ദേ വീണ്ടും...
ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ.. ടിണിണിണീ..
"ഹലോ, തമിള്‍..?"
രണ്ടു ദിവസമായി തുടരുന്ന തൊല്ല. സിബിയുടെ എല്ലാ പിടിയും വിട്ടു...!!
എന്നിട്ടു പുള്ളി വളരെ കൂള്‍ ആയി പറഞ്ഞു :
"നോ..! ഐ ആം മലയാളം..!"
ആഫ്റ്റര്‍ ദാറ്റ്‌, നോ പ്രോബ്ലം..!
Wednesday, December 19, 2007
Munnar yatra
We four, Binoj(Bichu) with me from
Suthy steered his black Maruti Alto through the calm NH-49. It was a pleasing experience to be on the co-driver seat and to watch the road. The laughter paused at the
The Periyar was worth a stop as the river turned yellow,announcing the strength of the rain in High-Range(Colloquial term for
Our lunch was planned at Adimaly, a town amid the hills on the way to Munnar. Before that we had to stop at the two water falls. The first one is called Cheeyappara Waterfalls.
It is located just left to the road and looks like the water coming from up the skies. The next was the awesome view of the Valara waterfalls. We rushed to the On the way a black wild squirrel led the bus for some yards. The National Park is the home for almost all the wild animals including tiger, bear, leopard, elephant etc. But only lucky people come across them at Rajamala. It began shivering when we reached the main road. We got some fresh carrots and enjoyed it all the way back to the town. The Tamil prayer songs from the very old We could spot a decent restaurant for the dinner amongst the posh five star resorts and hotels. Our dwelling was ready at the Kanan Devan Hills Club, owned by Tata Tea Ltd. Top Station is another peak, around 30 km from Munnar. The drive was frequently interrupted by the scenic beauty formed by fog, forest and tea estates. It was a hard time to both our enthusiastic driver Suthy and the Sony Cybershot. Atop, we saw the ruins of the old ropeway to Tamil Nadu. There is a steep walkway down from the peak. We had a pure Keralite lunch at Munnar. Then the excellent view point in the town limits, Pothamedu, provided us a bird’s eye view of the green. We bought some spice and tea. High quality tea in different variety is sold in the retail outlet of Tata Tea. The afternoon swayed us not to leave Munnar. But we proceeded through the Kumily road. At Devicolam, it stood the sign of her pride, the FM transmitter Next morning, we woke up rejuvenated for the final lap of the trip. A tight schedule on the Sunday forced us to skip the Periyar Tiger Reserve and the boating in Thekkady Lake but was targeted to Ramakkalmedu, a famous place 15 km off-route the Munar-Kumily road. Watching the farms and fields of Tamil Nadu from the heights of Kerala, that to standing on a steep rocky mountain is dangerous than amazing. We were on the move to Ernakulam via Idukki, there is a place called Calvary Mount. The 1.5 km way up the hill is worth a climb to have a mesmerizing sight of the reservoir of the Idukki Hydro Electric Project. At the heights we can hear the forest with the chirps of the birds. The widespread water body with tiny islands here and there was an all new experience to the eyes.
We can see this at the right side of the road giving a not-so-close view of the fall. After the lunch we continued the go to the 
Slowly it began to appear the tea plantations closer and closer. On reaching Pallivasal (sometimes Pullivasal also) we could feel Munnar with our skin and eye particularly. Most of the lands in Munnar are occupied by tea plantations. Since the rule of the British, Munnar has been a fascinating hill station. The first hydro electric project in Kerala was in Munnar- Pallivasal Hydro Electric Project. You will be amazed when you hear that once there was a rope-way from Munnar to Tamil Nadu and there was a form of railway also! 
To be more specific Rajamala is the area where the Nilgiri Thar can be found. These are a kind of wild goats facing extinction. We had a wonderful journey up-hill in the minibus of Kerala Wildlife Dept. at a fairly low cost. There was a video being played dictating about the wonders of that unmatched destination. But, none paid attention to the monitor as all the passengers were busy with the fantastic views outside. The Forest Guard inside the bus was explaining the importance of the park. We could see the highest peak in Kerala- Anamudi through the fine fog. It looked like a black beast of 8841 feet standing with a cap of white feathers. When we got down up the hill, there was road yet to cover, but on foot. It was simply great to be in such a place with an amazing view of land. It was not the right time, but a few of the major attraction of last year were also there for us- the Neelakkurinji flowers.
The guard recollected the rush of visitors during the last season when all the mountains were garlanded with the cute flowers. Some four or five of the Nilgiri Thar, locally called varayadu, were roaming on the road. One of them gave a lot of close up poses before my cam phone.
The sun was fading by 5.30pm, because of the fog too. The cold began to pierce our body. We had no option other than enjoying it with a masala tea, as none among us had cared to get the jackets and caps from the car.
We had a joyous bed time under the blankets when the all the flowers outside our cottage were frozen all the night. No wonder we were late by 1 ½ hours just because of a belated wake up. Had a strong tea with the breakfast and we packed to our next destination- Top Station. 
We got advice to take enough rest on the way up as we may get suffocated. The view of Tamil Nadu was almost hidden by the fog. But the walkway for trekking was so adventurous. As we proceeded a bit into the wild green we got some fresh oranges.
Dave got a stinct of a leech and he lost a little blood too. We started back after a short break and snacks. Two dams were aside the route- Kundala and Maduppetty (spelt Mattuppetty also).
Both were almost filled with water and there we had a thrilling boating time at Maduppetty. Pedal boating was also offered there. 
Again a tough time for the cameras! Four or five towns in Theni district TN are visible at the east.
If you look back plush green of 
The continuous and cool wind blows throughout here. The place is mythically associated with Lord Sri Ramachandra, in connection with his search for Sita Devi and hence the name. 
Later, we admired the beauty and the pride of the unmatched Idukki Arch Dam from the road. The hands on the watch showed it was late in the afternoon. And we were yet to cover a 100 km to reach Ernakulam. There was Suthy behind the steering wheel and freshness with all of us packed back to
Subscribe to:
Posts (Atom)